Są dni pełne radości, szczęścia i uniesień. Ale są też inne - pełne zadumy i smutku. I taki jest listopadowy dzień, kiedy to przychodzimy na cmentarze, zapalamy znicze, wzdychamy, tęsknimy i... odchodzimy. Niestety, życie ma swój początek i swój koniec. Tylko od nas zależy, co ocalimy i o czym będziemy pamiętać...

       W dniu Wszystkich Świętych i Dniu Zadusznym odwiedzamy cmentarze i pogrążamy się w modlitwie za zmarłych. Zapalamy świeczki, oddajemy się zadumie i wspominamy tych, którzy wyprzedzili nas w drodze do Domu Ojca. Śmierć jest doświadczeniem, które czeka nas wszystkich. Zaabsorbowani codziennością nie zastanawiamy się nad tym zbyt często. Skłonni do odsuwania myśli o śmierci, często zapominamy, co mówi na jej temat nasza wiara. Czy jesteśmy przygotowani na śmierć?     Choć większość ludzi umiera "zwyczajnie" - w swoim łóżku, w wyniku choroby lub starości, to czasem śmierć gwałtownie wkracza w nasze życie. Pamiętamy o którzy odeszli w hospicjach, czasami z dala od swojej rodziny.
      Na milionach grobów zapłoną w tych dniach znicze i pojawią się kwiaty jako wyraz naszej pamięci o zmarłych. W ten sposób dajemy świadectwo naszej wdzięczności, pamięci i wiary. Wśród dokładnie wysprzątanych i pięknie oświetlonych zniczami grobów są i takie, o których chyba wszyscy zapomnieli. Pokryte jesiennymi liśćmi, samotne. Dla takich właśnie grobów cmentarz odwiedzą wolontariusze. - Postarają się postawić znicz choćby na kilkunastu zapomnianych nagrobkach. Właśnie w tych dniach wolontariusze Fundacji "Palium" ubrani w żółte koszulki w rękach ich zielona puszka będą kwestować w pobliżu chojnickich cmentarzy, włączając się do ogólnopolskiej akcji Hospicjum to też Życie!, której celem jest promowanie idei hospicyjnej i pamięć o tych którzy odeszli. Pozostawili i przekazali nam po sobie wspomnienia, uśmiech, doświadczenia dali nam wiele radości z chwil, które razem przeżyli z personelem hospicyjnym w swoim drugim domu.
      W taki dzień, we Wszystkich Świętych, żaden zmarły nie powinien być sam. "Nie znałam tych ludzi, ale to w niczym nie przeszkadza. Należy im się choć jeden płomyk świecy." Stojąc nad grobami przypominamy sobie naszych bliskich. I tu rodzi się refleksja: "Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą".